20 histoires, 3 langues et des fiches pédagogiques

Découvrez le tome 2 de notre fabuleux livre de contes !

Suite au succès du le tome 1 « Contes à faire descendre les coucours des chênes », ce tome 2, à travers 20 contes inédits, vous emmène dans un imaginaire intemporel, breton et franchement mignon ! Idéal pour les écoles, il existe en 3 langues, avec en bonus gratuit des fiches de compréhension et de jeux (en français).

Ces 20 histoires originales ont été :
– écrites par Robert Raulo
– illustrées par Christelle Le Guen
– mises en page par Youena Baron
– traduites en gallo par André Le Coq
– et en breton par Brieg ar Menn
– imprimées à Vitré (35)
– et éditées par la confédération Kenleur.

L’auteur

Robert Raulo est un conteur du pays de Loudéac, ancien professeur d’histoire, et vice-président de la confédération Kenleur pour la Jeunesse.

L’illustratrice

Christelle Le Guen est peintre, illustratrice, graveuse et travaille depuis une vingtaine d’années pour l’édition jeunesse.

Si s’en passe des drôles en Bertègne !
Un fermier terouit une grande arjient, un segneur adirit un diamant férieûz, un jiene ome erterouit un pllatè den un arbr, e de méme i peût se marier o son amourouze.
E, fighure-tai q’un paizan gheûz qi perdit son pourcè finit medecin.
Sia. Sia. C’ét réel. Ou ghere de meins.
E, come t’és enjainë, je ses qe ça va te haiter de savair, en finale, pourqhi qe les pies toqent és câriaos e coment qe nen s’en chevit pour fére les petites crépes ao chacolat mirabilia qi cotissent.
Pasqe tous les contes-la sont den le livr. E ben d’aotrs en pus qi sont pour te debober !

Traoù souezhus a c’hoarvez e Breizh ’vat !
Ur c’houer en deus kavet un teñzor, un aotrou en deus kollet e ziamant prizius-dibriz, ur paotr yaouank en deus kavet ur plad en ur wezenn, ha gant se en deus gallet dimeziñ gant e vuiañ-karet.
Ha soñj ’ta, ur peizant paour zo deuet da vezañ medisin abalamour d’e bemoc’h kollet.
Geo, geo ’vat. Gwir eo pep tra. Pe dost.
Hag o vezañ m’out kurius e ouzon ez po plijadur o c’houzout a-benn ar fin perak e sko ar piged ouzh gwer ar prenestroù ha penaos e vez graet ar c’hrampouezh bihan-se, brusk ha chokoladet. Rak an holl gontadennoù-se zo el levr-mañ. Hag ur bern traoù souezhus all ouzhpenn !

Ah, dis donc !
Il s’en passe des choses curieuses en Bretagne !
Un fermier a trouvé un trésor, un seigneur a perdu son diamant, un jeune homme a récupéré un plat dans un arbre, ce qui lui a permis d’épouser son amoureuse.
Et figure-toi qu’un pauvre paysan, en perdant son cochon, est devenu médecin.
Si, si. Tout est vrai. Ou presque.
Et, comme tu es curieux, je sais que ça va te faire plaisir : tu vas enfin savoir pourquoi les pies tapent aux carreaux et comment on fabrique ces merveilleuses petites crêpes craquantes au chocolat.

Pour mieux vous rendre “conte”, ces extraits vous sont offerts :

An teñzor / La grande arjient / Le trésor

En galo

Etaet un matin ensouraillë e dou. Les ouéziaos chantaent tant e pus e Iffig étaet a gareter son clloz avant qe de semer son bllë nair.
– Alez dessu q’i se dit. I faot qe j’araes fini avant adsair.
E i donit du bagot su le dérère de son âne qi ne chanjit pas d’amain pour ela. I faot dire qe la paovr béte avaet tant q’a fere a herser la cherrue, més qhi qe vous voulez, Iffig étaet gheüz e n’avaet pas de cai avair un cheva.
L’ouvraije sieuvit de méme ao branle lâche de la béte qi bourdaet a s’ercaopi une fai le temp. E Iffig avaet biao qe de hucher, mener un train, le bardot n’erpaissaet qe cant i li pernaet envie.
A coup, ao fond de la raé, le garettou creût vaer de cai berluzer. Il arétit son pécaod, bénèze de l’ariva, e grabelit la terre erchaite su ce q’il avaet creû vaer.
Més i n’avaet pas mal veû, le so de la cherrue avaet egarifllë une pllaqe en meta. Du pllomb, grand risqe.
Iffig se mint a fouisser e pour fini par decancher un cofret. Il eût de la penelle hardi a le dehaler du pertus, pezant come il étaet.
I le portit a une corniere du clloz pour ne pas y étr en biao vaer, e i s’aïdit a ouvri la bouéte, ce qi n’étaet pas d’amain a caoze qe le baraciao, a le vaer, étaet net vieu. Més o du temp tout fini par abouter, padi ? Le couvert finit par lâcher e Iffig vayit qe la bouéte étaet plleine de pieces en ôr. I se sentit coliqer de paeûr. Qhi fere o tout ela ? E si du monde l’araent veû ? Més, ptit a la fai, i s’atrempit e runjit coment garder la grande arjient-la.
La ne seraet pas ézë.
Pasqe n’y avaet la Mona.
Mona étaet la fame a Iffig. Une petite boudette, alante, gouabe, qheurue, jamés a pllaindr. O n’avaet q’un si, més un ben fâilli si : ol étaet q’o ne pouvaet s’empozer de delanguer… Ao coup q’ol avaet oui mencion d’une nouvelle, i falaet en caozer.
Cant o alaet ao doué, ol étaet tout en émisqhette sonjant q’ol étaet pour en dire és aotrs e qe les aotrs étaent pour li en dire.
Coment ne pas la ghimenter ? Ol étaet fine assë pour s’avizer qe la maitië de son gheûz de ménaije li qhutaet qhoqe chôze.
I runjit ben runjë. Cant i sonjit avair terouë le chieu, il alit degrayer son âne q’esperaet la sieute des aferes san taper du pië.
Le pecaod, Iffig e la bouétée s’en fute don a l’ôtë oyou qe Mona étaet a ghiboner le souper.
Iffig gâtit la bouétée su la tabl. Y avaet o cai acheter tout la parouésse de Pllouha. Pour un coup, Mona ne sonit mot. O zieutaet le moussè d’ôr, le bè ouvert a 9 oures, agrichonant sa devantiere, toute éterfeurée.
– Je trouvis la grande arjient-la a gareter notr clloz, dit-i. E, vais-tu, j’e den mon idée de la garder… Aloure, pour une fai, faora cllore ton bè. Si notr segnour apernaet la nouvelle, i nous prenraet tout e grand risqe qe j’araes la corde ao coû pour avair ghéter a l’engheûzer.
I faora don te tére ! Tout-a-for-ce ! T’as-ti comprinz ?
– Yan qe dit Mona d’une vouès bllanche, je n’en caozeraes a aoqhun ! Prominz !
– Tu nn’és sûre ?
– Certaine. Tu peus me craire.
Iffig savaet qe sa fame promettaet pus de beure qe de pain qhession de teni un segret, més i restit su le tour-la. I se pensit just qe, pas pus tard qe le jou d’après, toute la Bertègne araet aqeneû la nouvelle…
– Je va l’encaver den le mitan de la galerie e j’erviens manjer la soupe.
Més ben sûr, fut ao pië d’un vieû chéne q’il alit qhuter la grande arjient.


Den le haot de la véprée, Iffig print qhoqes sous de lous fâillies elijes e s’en alit ao bourg. Il achetit deûz douzaines de galettes e, a s’en erveni, les coûpit en morciaos q’i jetit den les brousses.
Son bardot se delassaet den son qernè après les éqerouées du matin. Iffig le print par le licou, le menit sous le badizier e la, se boutit a le hocher den l’arbr. La ne fut pas d’amain. Le pecaod, on ét ben en païne pourqhi, n’étaet pas jénë un brin de fére l’acrobate den les branches. I finit tout come par s’erterouë encarcanë a haot, poussant ben dur des brais de colére rouje. Iffig se ramassit céz lu. Mona étaet a sa bezain sans y étr, toute échouébie core o la grande arjient déqhutée.
– Tu veûs-ti q’on se defeumeraet un ptit la téte ? qe li demandit son bonome. Je pourons nous entr’caozer su ce qe j’alons fere.
E les vla en chemin.
Come i s’aperchaent du badizier, i ouéyite l’âne tourjou aotant felé e q’avaet prinz de fere le drao.
– Bondzi, qe dit Iffig, je te parie qe la maodite béte-la ara core voulu se hocher a roucher des badies.
– Se hocher ? Coment qe tu veûs…
– Eh ben ergarde ! Je te l’avaes ben dit ! Veûs-tu ben veni a bas, orine d’inocent !
L’inocent ne demandaet pas mieû més i falit tout come ahaner hardiment pour le déhaler d’une tournure si mal d’amain…
I poussite route. Iffig vayaet ben qe Mona avaet grande envie de le qhessioner més i ne dit mot. A la parfin, o ne duraet pus e li demandit :
– Més pourqhi don qe n’y a des morciaos de galettes partout ? Qhocun seraet-ti béte ao pouint de les essemiller de méme ?
– Més nouna, q’i li dit. Y a deû avair une harée de galettes, vla tout. Ça q’arive.
Étaet vayant qe Mona començaet a ne teni ni pus ren mener. La grande arjient, l’âne, les galettes… La fezaet bravement.
E c’ét just la q’Iffig li dit :
– Tu ses qe j’en ouis une forte a craire a l’aoberje. A matin tous les chevaos ao marqhis étaent su le fllanc. Aloure pour se rendr ao bourj, i cojit sa fame a le mener su son dos.
– Su son dos ?
– Yan. E n’ét pas le bout. Ao mitan du pont la paovr fame tervéchit e le segnour ét chet den l’iao ! I s’en revint ao châtè, fiens e grichu come une poule a couver !
Il ergoncitent a l’ôtë a fere entour de lou bezain.
Trouéz jous de temp, i ne se passit ren. Iffig se demandaet s’i n’avaet pas fet une bedaine, si Mona n’étaet pas den le cas de teni son bè.
E pasmeins, la paovr fâillie avaet ma ao ventr de ne pouair delanguer tout ela a qhocun e, a mezure du temp, ça la menaet pus fort…

Le jou de drère ol alit ao doué. Soizig etaet déjà la a batouérer qheurument. Mona durit ben un ptit, més i li falaet dire a qhocun, a ren qe yune…
E pés, Soizig étaet de la qneû. Une petite couzine du côtë de sa mere. De sa famille, tout come. O saret se tére.
Alors, o li contit e les mots devalaent, se bouscognaent, s’entr’tossaent. Ah ! Si o se trouvaet a ben de fere aqneutr un segret q’ol avaet peû garder trouéz jous de temp !
Pour en fini, come de just, o demandit a Soizig de ne ren decllencher. Ren ne devaet aler pus lein qe la roche du doué.
E, ben sûr, Soizig fit promesse.
– Tu me qnés, tu peus te fier den mai.
Prominz ben prominz.
Le jou d’après la nouvelle étaet a coure le bourj.
E, come tourjou, qhocun par charitë avizit le segneur.

 

La suite dans le livre de contes !

E brezhoneg

Heol a oa ha dous e oa an amzer er beure-se. Kanañ a rae al laboused par ma c’hallent hag Ifig a oa o treiñ douar e bark evit hadañ gwinizh-du.
– Bec’h dezhi ! a soñjas. Ret eo din echuiñ a-raok fenoz.
Neuze e roas un taol bazh war talier e azen met n’eas ket buanoc’h evit kement-se. Dav eo lavaret e oa diaes d’ar paourkaezh loen stlejañ an arar, met, petra ’reoc’h, re baour e oa Ifig evit kaout ul loen-kezeg.
Kenderc’hel a reas al labour diouzh lusk goustad al loen a chome a-sav bep a vare da zistanañ. Ha kaer en doa Ifig huchal, daoniñ, ne loc’he en-dro an azen nemet pa’n deze c’hoant.
A-daol-trumm, e-barzh un erv, e kredas d’al labourer-douar en doa gwelet un dra bennak o lufrañ. Lakaat a reas e azen da chom a-sav ha skrabañ a reas an douar a oa kouezhet en-dro en erv war ar pezh a soñje dezhañ en doa gwelet.
Met ne oa ket faziet. Ur blakenn vetal a oa bet graspet gant soc’h an arar. Plom sur a-walc’h.
Neuze e krogas Ifig da gleuzañ hag a-benn ar fin e tizoloas ur c’houfrig. Diaes e voe dezhañ tennañ anezhañ er-maez eus an toull, ken pounner e oa.
Kas a reas anezhañ gantañ betek korn ar park, evit chom hep bezañ gwelet, ha klask a reas digeriñ anezhañ, ar pezh a oa start a-walc’h rak gwall gozh e oa ar c’houfrig. Met gant amzer ha pasianted e teuer a-benn eus pep tra, ne reer ket ? A-benn ar fin e tigoras golo ar voest hag Ifig a welas e oa leun a bezhioù aour. Santout a reas e oa krog da bennfolliñ. Petra ober gant kement-se ? Ha ma vije bet gwelet ?
Met tamm-ha-tamm e sioulaas hag e prederias penaos mirout an teñzor-se.
Ne vije ket aes.
Abalamour ma oa Mona.
Gwreg Ifig e oa Mona. Ur vaouezig koant, oberiant, laouen, kalonek ha na glemme gwezh ebet. N’he doa nemet ur si, unan bihan-bihan avat : ne ouie ket derc’hel war he zeod… Kerkent ha ma kleve ur c’heloù e veze ret dezhi mont da gontañ anezhañ.
Pa’z ae d’ar poull-kannañ he deze kridiennoù plijadur o soñjal er pezh a lavarje d’ar re all hag er pezh a glevje diganto.
Penaos chom hep lavaret dezhi ? Fin a-walc’h e oa evit en em rentañ kont ma vije kuzhet un dra bennak outi gant an hanter all eus ar c’houblad (he gwaz).
Chom a reas pell da soñjal. Pa gredas dezhañ en doa kavet an diskoulm ez eas da zisterniañ e azen hag a oa chomet da c’hortoz, hep tamm mall ebet warnañ loc’hañ en-dro.


An azen, Ifig hag ar c’houfrig a zegouezhas neuze er gêr. Mona a oa eno oc’h ober war-dro ar pred.
Ifig a skarzhas ar c’houfrad war an daol. Peadra da brenañ parrez Plouha en he fezh. Mona a oa chomet he genoù digor war nav eur : ne ouie ket petra lavaret. Sellet a rae ouzh ar bern aour en ur jogañ nervus he zavañjer gant ar from.
– Kavet em eus an teñzor-mañ oc’h arat en hor park, emezañ. Ha klev ’ta, e sell emaon da virout anezhañ. Neuze, evit ur wezh e ranki derc’hel war da deod. Ma teufe hon aotrou da c‘houzout hor sekred e kemerfe pep tra diganeomp hag ar riskl a zo e vefen krouget evit bezañ klasket touellañ anezhañ.
Neuze eo ret dit tevel ! Ret-GROÑS ! Komprenet ez peus ?
Ya, a lavaras Mona, ankeniet he mouezh.
– Sur out ?
– Peursur. Gallout a rez krediñ ac’hanon.
Ifig a ouie ar pezh a dalveze promesaoù e wreg pa veze anv da devel war ur sekred, met ne lavaras netra ouzhpenn. Soñjal a reas hepken e vije gouiet an nevezenti ken abred hag antronoz vintin, gant Breizh a-bezh…
– Emaon o vont da zouarañ anezhañ e-kreiz ar c’hrañj ha dont a rin en-dro evit debriñ ma soubenn.
Met evel-just eo da lec’h all, e-harz un dervenn gozh, ez eas da zouarañ e deñzor.
D’enderv e kemeras Ifig ur gwenneg bennak diwar an nebeud a c’hallent espern ha mont a reas d’ar vourc’h. Prenañ a reas div zousennad krampouezh hag en ur zont en-dro e troc’has anezho a-dammoù hag e taolas anezho war ar bodennoù a-hed an hent.
En e gloz e oa an azen o tistanañ war-lerc’h fromoù ar beure. Ifig a dapas anezhañ dre e gabestr, a gasas anezhañ dindan ar wezenn gerez hag a glaskas lakaat anezhañ warni. Ne voe ket aes. An azen, kae da c’houzout perak, ne felle ket dezhañ tamm ebet c‘hoari e ouesker e-touez ar skourroù. A-benn ar fin koulskoude en em gavas stanket en uhel, o vreugal kreñv a-walc’h evit diskouez pegen displijet e oa.
Ha d’ar gêr. Mona a oa eno gant he labour, hep soñjal re ennañ avat ken badaouet e oa c’hoazh gant kavadenn an teñzor.
– Ha ma’z afemp d’ober un tamm tro ? a ginnigas he fried. Gallout a raimp komz eus ar pezh a raimp.
Hag int aet.
Pa oant o tostaat ouzh ar wezenn gerez e klevjont an azen a oa bepred ken fuloret hag a roe kement-se da glevet.
– Satordallik, eme Ifig, klaoustre en deus bet c’hoant al loen daonet-se da grapat er wezenn evit debriñ kerez.
– Pignat er wezenn ? Penaos e c’hallfe…
– Sell ’ta ! Pa lavaren dit ! Diskenn ’ta, paourkaezh diod !
An diod ’vat ne c’houlenne netra ouzhpenn, met kalz strivoù a oa bet ranket ober memes tra evit diskenn anezhañ diwar e glud distabil.
Kenderc’hel a rejont gant o hent. Gwelet a rae mat Ifig e oa diaes da Vona padout gant ar c’hoant ober ur goulenn gantañ, met ne lavaras netra. A-benn ar fin ne c’hallas ket padout ken hag e c’houlennas digantañ :
– Perak an diaoul ez eus tammoù krampouezh e pep lec’h ? Ha sot a-walc’h e vefe unan bennak evit hadañ anezho evel-se ?
– N’eo ket se, emezañ. Ur barrad krampouezh zo bet moarvat, tra ken. Seurt traoù a c’hoarvez.
Anat e oa e kroge Mona da vezañ kollet. An teñzor, an azen, ar c’hrampouezh… Un tamm re e oa.
Ha d’ar mare-se e lavaras Ifig dezhi :
– Selaou ’ta, klevet em eus ur c’heloù farsus en davarn. Ar mintin-mañ e oa klañv holl gezeg ar markiz. Neuze, evit mont d’ar vourc’h, en doa rediet e wreg da zougen anezhañ war he c’hein.
– War he c’hein ?
– Ya, ha n’eo ket echu. E-kreiz ar pont he doa strebotet ar paourkaezh maouez hag an aotrou kouezhañ en dour ! Gleb-teil e oa, ha deuet en-dro d’ar c’hastell en ur c’hrozmolat forzh pegement.
Mont a rejont en-dro d’ar gêr da blediñ gant o labour.
E-pad tri devezh ne c’hoarvezas netra. Ken en em c’houlenne Ifig hag-eñ e oa faziet hag e teuje Mona a-benn da zerc’hel war he zeod.
Ha koulskoude ne oa ket ar paourkaezh plac’h evit padout gant ar c’hoant da gontañ pep tra d’unan bennak ha seul vui ma tremene an amzer seul startoc’h e veze.


An deiz war-lerc’h ez eas d’ar poull-kannañ. Soazig a oa eno dija o kannañ dilhad a c’holvazhadoù kreñv. Mona a zalc’has mat un tammig, met ret e oa dezhi lavaret d’unan bennak, unan hepken… Ha Soazig ne oa ket forzh piv. Ur geniterv a-bell a-berzh mamm. Eus he familh evelkent. Gouzout a raje tevel !
Neuze e kontas pep tra, hag ar gerioù redek, en em stekiñ, diruilhal bount-divount. Aaa ! Nag a vad a rae diskuliañ ur sekred e oa deuet a-benn da virout e-pad tri devezh !
A-benn ar fin, evel-just memes tra, e c’houlennas digant Soazig chom hep brudañ kement-se. Etreze e tlee chom.
Hag anat deoc’h e roas Soazig he ger.
– Anavezout a rez ac’hanon, gallout a rez kaout fiziañs ennon…
Prometet. M’en tou, ruz-glaou-tan.
Antronoz e ouie ar vourc’had a-bezh.
Hag evel atav e voe unan madelezhus evit mont da gontañ an nevezenti d’an aotrou.

Kavout a ri fin an istor el levr !

En français

C’était un matin ensoleillé et doux. Les oiseaux chantaient tant que peut et Iffig labourait son champ pour semer le sarrasin.

– Allez du nerf, se dit-il. Il faut que j’aie fini avant ce soir.
Et il donna un coup de bâton sur la croupe de son âne qui ne changea en rien son allure. Il faut dire que la pauvre bête avait bien du mal à traîner la charrue, mais, que voulez-vous, Iffig était pauvre et n’avait pas les moyens de posséder un cheval.
Le travail continua donc au rythme lent de l’animal qui s’arrêtait de temps à autre pour reprendre des forces. Et Iffig avait beau crier, tempêter, le baudet ne repartait que lorsque l’envie lui en prenait.
Soudain, au fond du sillon, le laboureur crut voir quelque chose briller. Il fit arrêter son âne, ravi de l’aubaine, et gratta la terre qui était retombée sur ce qu’il avait cru voir. 

Mais il ne s’était pas trompé. Le soc de sa charrue avait éraflé une plaque métallique. Du plomb probablement.
Iffig se mit alors à creuser et finit par dégager un coffret. Il eut beaucoup de mal à le sortir du trou tant il était lourd.
Il l’emmena dans un coin du champ, à l’abri des regards, et se mit en demeure d’ouvrir la boîte, ce qui se révéla assez difficile car l’objet était visiblement très ancien. Mais, avec du temps, on arrive à tout n’est-ce pas ? Le couvercle finit par sauter et Iffig vit que la boîte était pleine de pièces d’or. Il se sentit gagné par la panique. Que faire de tout ça ? Et si on l’avait vu ?
Mais, peu à peu, il reprit son calme et réfléchit au moyen de garder ce trésor.
Ce ne serait pas facile.
Parce qu’il y avait Mona.
Mona était l’épouse d’Iffig. Un joli petit bout de femme, active, joyeuse, courageuse, ne se plaignant jamais. Elle n’avait qu’un petit, mais alors tout petit défaut : elle ne savait pas tenir sa langue… Dès qu’elle avait vent d’une nouvelle, il lui fallait la raconter.
Quand elle allait au lavoir, elle frémissait de plaisir à l’idée de ce qu’elle allait apprendre aux autres et de ce qu’elle allait apprendre des autres.

Comment ne pas la mettre au courant ? Elle était suffisamment fine mouche pour s’apercevoir que sa moitié de ménage avait quelque chose à lui cacher.
Il réfléchit longuement. Quand il pensa avoir trouvé la solution, il alla dételer son âne qui attendait sans impatience la suite des événements.
Le baudet, Iffig et la cassette rejoignirent donc la maison où Mona s’affairait à préparer le repas.
Iffig renversa le contenu de la boîte sur la table. Il y avait là de quoi acheter toute la paroisse de Plouha. Pour une fois, Mona ne trouva rien à dire. Elle regardait le tas d’or, le bec ouvert sur neuf heures en froissant nerveusement son tablier.
– J’ai trouvé ce trésor en labourant notre champ, dit-il. Et vois-tu, j’ai bien l’intention de le garder. Alors, pour une fois, il faut que tu tiennes ta langue. Si notre seigneur apprenait la nouvelle, il nous prendrait tout et je risquerais fort d’avoir la corde au cou pour avoir essayé de le tromper.
Donc il faut te taire ! A-bso-lu-ment ! As-tu compris ?
– Oui, dit Mona d’une voix blanche. Je ne dirais rien, je te le promets.
– Tu en es sûre ?
– Certaine. Tu peux me croire.
Iffig savait ce que valaient les promesses de sa femme lorsqu’il s’agissait de garder un secret, mais il se retint d’ajouter quelque chose. Il se dit tout simplement que, dès le lendemain, toute la Bretagne connaîtrait la nouvelle…
– Je vais l’enterrer au milieu de la grange et je reviens pour manger la soupe.
Mais bien sûr, ce fut au pied d’un vieux chêne qu’il alla cacher son trésor.

En début d’après-midi, Iffig prit quelques sous dans leurs maigres économies et s’en alla au bourg. Il acheta deux douzaines de crêpes et, en revenant, les coupa en morceaux et les jeta sur les buissons.
Son âne se reposait des émotions matinales dans son enclos. Iffig le prit par le licol, le mena sous le cerisier et là, entreprit de le percher dans l’arbre. Ce ne fut pas sans mal. Le baudet, on se demande bien pourquoi, n’avait aucune envie de jouer l’acrobate dans les branches. Il finit pourtant par se retrouver coincé en altitude, brayant bien fort pour montrer son indignation.
Iffig rentra chez lui. Mona vaquait à ses occupations machinalement, encore tout étourdie par la découverte du trésor.
– Veux-tu que nous sortions un peu, lui proposa son époux. Nous pourrons discuter de ce que nous allons faire.
Et les voilà partis.
Alors qu’ils s’approchaient du cerisier, ils entendirent l’âne qui était toujours aussi fâché et le faisait savoir.
– Sapristi, dit Iffig, je parie que ce fichu animal aura encore voulu grimper à l’arbre pour manger des cerises.
– Monter à l’arbre ? Comment veux-tu…
– Eh bien regarde ! Je te l’avais bien dit ! Veux-tu descendre espèce d’idiot !
L’idiot ne demandait pas mieux, mais il fallut quand même pas mal d’efforts pour le déloger de son inconfortable situation…
Ils continuèrent leur chemin. Iffig voyait bien que Mona mourait d’envie de lui poser une question mais il ne dit rien. à la fin, elle n’y tint plus et lui demanda :
– Mais pourquoi y a-t-il des morceaux de crêpes partout ? Quelqu’un serait assez bête pour les semer ainsi ?
– Mais non lui dit-il. Il a dû y avoir une averse de crêpes, c’est tout. Ça arrive ces choses-là.

Visiblement Mona commençait à perdre pied. Le trésor, l’âne, les crêpes… C’était un peu trop.
Et c’est à ce moment-là qu’Iffig lui dit :
– Tu sais, j’en ai appris une bien bonne à l’auberge. Ce matin, tous les chevaux du marquis étaient malades. Alors, pour se rendre au bourg, il a obligé son épouse à le porter sur son dos.
– Sur son dos ?
– Oui. Et ce n’est pas tout. Au milieu du pont la pauvre femme a trébuché et le seigneur est tombé à l’eau ! Il est revenu au château, trempé, et grichu comme une poule qui couve !

Ils s’en retournèrent à la maison et vaquèrent à leurs occupations.

Pendant trois jours il ne se passa rien. Iffig se demandait s’il ne s’était pas trompé, si Mona n’allait pas réussir à tenir sa langue.
Et pourtant, la pauvrette mourait d’envie de tout raconter à quelqu’un et, plus le temps passait, plus cela devenait impérieux.
Le lendemain, elle alla au lavoir. Soizig y était déjà, tapant sur le linge à grands coups de battoir. Mona résista bien un peu, mais il fallait qu’elle dise à quelqu’un, à une seule personne… Et puis Soizig, ce n’était pas n’importe qui. Une petite cousine du côté de sa mère. De sa famille, quand même. Elle saurait se taire !
Alors elle lui raconta et les mots dévalaient, se bousculaient, s’entrechoquaient. Ah ! Ça faisait du bien de livrer un secret qu’elle avait réussi à garder trois jours !
à la fin, bien sûr, elle demanda à Soizig de ne rien ébruiter. Que tout devait rester entre elles. Et bien sûr, Soizig promit.
– Tu me connais, tu peux me faire confiance…
Promis. Juré.
Le lendemain, tout le bourg connaissait la nouvelle.
Et, comme toujours, il y eut une âme charitable pour prévenir le seigneur.

 

La suite dans le livre de contes !

Vous souhaitez utiliser ce livre en classe  ?

Robert et Françoise Raulo, anciens professeur et institutrice, ont conçu pour chaque conte une fiche A4 recto-verso avec des éléments de compréhension et des jeux en rapport avec l’histoire. Et bien sûr avec les corrections à la fin !

Toujours pas convaincu·e ?

Allez, voici à quoi ça ressemblent un conte + la fiche pédagogique associée.

Sympa, non ?